Góra Siewierska
Historia powstania Góry Siewierskiej
Wioska usytuowana jest w pobliżu źródeł Jaworznika wpadającego pod Żychcicami do Brynicy, na najwyższym szczycie grzbietu wzgórz ciągnących się od Rogoźnika po Toporowice. Wieniec podobnych wzgórz otacza wioskę: od zachodu Śródpole, od wschodu Kokoszka i Szatki, od południa Wronia, zaś od północy Wiśniowa. Wieś stanowi teren górzysty. Nosi na sobie piętno wioski górzystej, bowiem rozlokowała się na najwyższym szczycie (398 m.n.p.m) grzebienia oddzielonego wału górskiego biegnącego od Rogoźnika aż po Toporowice. Dzisiejsza Góra Siewierska, dawniejsza Góra wspominana była już w 1357 r. o miejscowości tej pod nazwą Gora wiadomo także z lat 1470-1480 z zapisów Jana Długosza w "Liber beneficiorum", gdzie podano-Gora, villa sub parochia de Szemunya sita". Po raz pierwszy występuje pod nazwą Góra Siewierska, a ostatnio nazwa ta jest potwierdzona w 1952 r., także jako Góra Siewierska. Należała do różnych powiatów, gmin parafii. Góra Siewierska znana z zapisów źródłowych w 1357 r.jako Gora, w 1827 r. jako Góra i od 1877 r. jako Góra Siewierska. Wchodziła w skład powietu bęzińskiego, gminy wojkowice Kościelne i parafii Siemonia. W 1927 r. liczyła 33 domy i 155 mieszkanców, zaś w 1881 r. 31 domów, 252 mieszkanców, 211 mórg ziemii włościańskiej i 493 morgi ziemi dworskiej razem z folwarkiem Strzyżowce. O istniejącej dziś Górze Siewierskiej wiadomo jeszcze z 1921 r. o czym wspomina najnowsze, obszerne opracowanie zbiorowe dotyczące Siewierza, Czeladzi i Koziegłów, w części dotyczącej nazw miejscowości wsi i miast dawnego księstwa siewierskiego. W czasie gdy Góra Siewierska wchodziła w skład księstwa siewierskiego, stanowiła ona w jednej częsci własnośc biskupa krakowskiego, a jednocześnie księcia zaś w drugiej częsci własnośc szlachecką. W 1357 r. Kazimierz, książe cieszynski, zwolnił wsie biskupstwa krakowskiego położone w "dyskrycie" siewierskim, w tym takze Górę, od wszelkich danin i ciężarów, zachowując sobie do sądów pomiędzy swymi poddanymi a poddanymi biskupa. W 1580 r dziedzicem w Górze był Jan Dąbski, Hieronim Bieganski i Jan Pszczołecki. W 1667 r. dziedzicem był Marcin Zarski. Wieś często zmieniała właścicieli. W tym czasie ludność utrzymywała się z rolnictwa i górnictwa rud, jakie prowadzono w miejscowości. Kopano i odwożono rudę żelaza. Górnictwo na terenie Góry Siewierskiej sięga czasów zamieszchłych, o czym świadczy dawna nazwa miejscowości, Góra ( dawniej kopalnie nazywano górami). Dawni kronikarze wspominali o kopalni srebra pod Siewierzem, a bulla Innocentego II z roku 1136 wspomina o wieśniakach kopiących srebro w okolicach Siewierza. Na pewno więc to "kopanie" miało miejsce w Górze Siewierskiej. Świadczą o tym istniejące do dziś widoczne leje o różnej głębokości, położone jeden obok drugiego, jak również wygląd wzgórz w tej miejscowości. W latach 1833-1856 istniało we wsi pięć rządnowych kopalń rudy żelaza. W latach międzywojennych, kiedy o pracę było trudno, niektórzy mieszkańcy wsi, chcąc pomóc w utrzymaniu rodziny, szukali gniazd rudy, kopali ją i zawozili do Huty Bankowej w Dąbrowie Górniczej. W 1953 r. rozpoczęto na terenie Góry Siewierskiej eksploatację piasku przez Przedsiębiorstwo Materiałów Podsadzkowych PW. Pod względem kościelnym wioska od najdawniejszych czasów należała do parafii Siemoni. Z upływem lat zminiły się nieznacznie granice i przynależność do gminy.Według stanu na rok 1939 należała do powiatu będzińskiego.Do 1940r należała do gminy Wojkowice Kościelne, póxniej aż do 1953 r. do gminy Bobrowniki. W latach 1954-972 Góra Siewierskab należała do Gromadzkiej Rady Narodowej w Strzyżowicach. Od 1973 r. wchodzi w skład gminy Psary. W latach międzywojennych dostęp do tej nadzwyczajniej malowniczej wioski był znacznie utrudniony z powodu kamienistości terenu i dość dużej spadzistości zboczy wzgórza. Wszystkie drogi i ścieżki wiodące do osady pokrywały zsypiska odłamków skał.